Warme chocolademelk bij het kampvuur

Na een paar dagen aan de  kust te zijn geweest  besluiten we om weer de bergen en het bos  in te gaan. Het Barrington National park wordt ons doel.

Weer ruim 80km gravelroad. En net zoals er twee manieren zijn om een pleister van je huid te trekken (langzaam en pijnlijk of snel en pijnlijk) rijden we deze road snel en pijnlijk maar met heel veel stukken waar ook dit niet kan en we toch heel rustig moeten rijden. Zelfs het eerste stuk asfaltweg vanaf Tinonee is gigantisch slecht. Veel gaten in de weg die door Aussies potholes worden genoemd. Na deze weg met allemaal kleine asfaltreparaties van nog geen 1/4 m2 en dan als een aaneengesloten soort honingraat, over aanzienlijke lengtes voelt de Gibb River Road aan als een spiksplinternieuwe asfaltweg! Op momenten echt oordoppen nodig in zo’n hol klinkende camper waarin dan van alles begint te rammelen!!

We gaan flink omhoog de bergen in. Het is hier prachtig, aan alle kanten zien we zover we kunnen kijken bossen. We verwonderen ons over de weidse uitzichten en de stilte. Halverwege wandelen we nog een stuk door een tropisch aandoend bos. Langs de weg zien we een wombat, veel groter dan we in gedachten hadden. We vinden een prachtige plek om te overnachten diep in het woud en we zitten hier moederziel alleen. WAUW. Op ruim 1200 meter hoogte is het hier behoorlijk koud. We  sprokkelen flink wat hout om een kampvuur te kunnen maken. Dit is vanavond hard nodig. We maken ook nog een mooie wandeling naar een kleine waterval.

Na het eten legt  Arie  met wiskundige precisie een heel mooi kampvuurtje aan. Met eerst een warme chocolademelk er bij  en later een rood wijntje houden we het vol tot 10.00 ‘s avonds. In de nacht daalt de temperatuur tot een graad of 6. Ik ben blij met m’n in Port Macquarie gekochte pyamabroek.

De volgende dag rijden we het laatste stuk door het Barrington park op gravel. Een hele afdaling met weer fantastische uitzichten en verscheidene koeien en kalveren op en langs het pad. Weer op het asfalt gekomen kunnen we weer gas geven. Er liggen hier wel heeeel veel dode kangeroo’s langs de weg, triest. Zo langzaam aan rijden we richting de Hunter Valley bekend om de wijngaarden en de wijn. Onderweg steeds meer wijnranken. We overnachten bij Cessnock dichtbij de wijnroute die we willen gaan rijden.

De wijngaarden route blijkt dus hartstikke leuk te zijn met veel wijnhuizen en wijnranken op de velden en hellingen. (150 wijnhuizen  deze regio) en dus veel te proeven onderweg. De meeste wijnhuizen zien er wel erg chique uit met veel glas en staal. Iets heel anders dan de authentieke wijnboertjes in Frankrijk die we altijd bezoeken. Enfin, na twee proeverijen te hebben gedaan in twee verschillende wijnhuizen, een paar heerlijke wijntjes gescoord. Ik heb voor de lunch al twee glazen wijn op. Niets aan de hand, Arie rijdt en die heeft keurig alles uitgespuugd, behalve van de laatste wijn. Die was te goed om uit te spugen 

We lunchen in de tuin bij het tweede wijnhuis waar we nog wat prachtige foto’s maken. Na de lunch gaan we verder rijden over de hier bekende Putty road. Een smalle slingerende 160 km slingerende weg (nee, ligt niet aan de wijntjes) tussen het Wollomi National Park en het Yengo National Park door. Erg mooi om door deze bossen te rijden. Snel gaat het niet, dus halverwege overnachten we bij het Grey Gum café voor motorrijders.  Prima overnachtingsplek maar wel een verlopen bende. Hier zijn ze covid nooit meer te boven gekomen. De kangeroo’s huppelen hier gezellig over de camping. De temperaturen zijn inmiddels overdag weer opgelopen tot 30 graden. Heerlijk!                                                  Konden hier gratis staan en hebben daar als soort betaling de volgende ochtend een ontbijt van ei en spek genomen. Arie daarbij ook nog baked beans en saucijsje.