Een hoogte punt!

Een klein eindje verder ligt het plaatsje Mullumbimby. Vindt je waarschijnlijk niet in een atlas, maar wat een leuke plaats! Er zit zelfs een flinke Woolworth supermarkt, maar op ons had het parkeerterrein niet gerekend. Onze bus was 20 cm te hoog voor de balk die boven de toerit hing. Dat werd dus lopen. Hadden we blijkbaar nog niet genoeg gedaan.

Het centrum van het plaatsje is opgezet zoals we hierna vaker tegen zijn gekomen. Eigenlijk vormen 2 wegen een kruis waarlangs alle winkeltjes, horeca’s, makelaars, enz zijn gevestigd. Er heerst hier een gezellige hippie sfeer, Hier veel mensen die de hippietijd nooit ontgroeid zijn en ook jongeren die dit overnemen. Ook in een aantal boetieks en horecazaken waan je je nog steeds in de 60-er en 70-er jaren. Hier heerlijk rondgeslenterd en nog een bak long black (grote zwarte koffie) en short black (espresso) gebruikt voor de cafeïne. Nadat we in het parkje langs een rivier even rondgeneusd hebben en een Belgische kip (Bush Turkey) vereeuwigd hebben op zoek gegaan naar een overnachtingsplek. Deze vonden we op een terrein naast een rugby club die waarschijnlijk gerund wordt door leden van deze club. Prachtig gestaan aan de rivier. Sanitair en alles prima voor elkaar, maar toen we vroegen waar we het vuile water konden lozen keken ze ons een beetje verbaast aan en zeiden dat we dit ‘gewoon’ op het gras konden laten lopen. Rare jongens die Australische rugby-ers!!!!

Na deze tussenstop toch maar weer eens de kust opgezocht, dus op naar Byron Bay. En ja hoor, wat een prachtige stranden en een mooie kustlijn. Dit alles zonder enorme hoogbouw die het allemaal zo kan verpesten. Op weg daar naar toe nog even het plaatsje Brunswick Heads aangedaan. Onze eerste kennismaking hier met de alom aanwezige surf dudes. We dachten dat wij eenvoudig geleefd hadden tijdens onze eerste weken, maar voor hen is maar 1 ding belangrijk: goed surf-weer en niet waar of hoe ze slapen. Beste golven en een stevige bries met  verder (zand)stralend weer. Prima surf weer dus.

Bij Byron Bay gelijk doorgereden naar de zuidkant van het strand waar een pad van 1,5 a 2 km begon richting de meest oostelijke punt van het Australische vasteland met als hekkensluiter de vuurtoren. Dit lijkt niet veel, maar stevige hellingen en ontelbare trappen maken het toch iets zwaarder. De inspanning werd wel enorm beloond met indrukwekkende uitzichten op de kustlijn en de rotsen waarop de golfen met donderend geweld kapotsloegen. Onderweg ook nog een Skink (reptiel) op de gevoelige plaat vast kunnen leggen die heerlijk op zat te warmen in het zonnetje. Ook nog een kleine kangeroo gezien die zich verschool in de struiken. Na het meest oostelijke lanspunt nog even doorzetten naar de vuurtoren waarop Linda verzuchtte waarom die dingen altijd zo hoog moesten staan….

Vanwege de onstuimige zee en net voorbij hoogtij waardoor er behoorlijke onderstromingen waren hebben we hier niet gezwommen. Gelukkig konden we op de camping nog een plons in het zwembad doen.

Via de Pacificatie Highway (HWY 1) een flink eind doorgereden totdat we, na het kleine plaatsje Lennox te hebben bezocht voor o.a. de cafeïne en om de  koelkast weer te vullen we de kust weer verlaten. Via b-wegen waar even vrolijk wordt aangegeven dat je er 100 km/u mag,  rijden we door een prachtig glooiend landschap. Halverwege de middag kwamen we bij de beoogde camping aan. Er stond werkelijk helemaal niemand en dat bleef ook zo. We mochten zelf een plekje uitzoeken op een best wel grote camping waar meer dan 100 plaatsen. Uiteraard bij een vuurplaats gaan staan en daar ‘s avonds een flink kampvuur gebouwd, waardoor het buiten prima was uit te houden. In de avonden koelt het hier in de binnenlanden nog flink af. Ook nog even alle berichtjes, mailtjes en info bekeken en even gebeld met Florence om aan te geven dat we zaterdag in Port Macquarie denken aan te komen.

Omdat onze accu hoognodig aan de stroom moest, hebben we voor de donderdag een camping gevonden bij de plaats Dorrigo. Door een adembenemend mooi landschap met heuvels en wouden tot zover het oog reikt bereiken wij dit plaatsje. We staan bij een pad die naar de Dangar Falls loopt. Een best wel hoge waterval met beneden een flink groot bassin. Aan het einde van de middag beiden heel stoer met badkleding aan er naar toe gelopen. Wat een fantastisch gebeuren zeg! De stoute schoenen uitgetrokken en het water in gegaan. Wat was dit koud zeg. Zou ons niks verbazen als de temperatuur onder de 10 graden was, maar heerlijk gezwommen. TROTS!! Zelfs het afspoelen onder de koude douche op de camping voelde hierna niet koud aan. Ook dit weer een prachtig hoogtepunt.